Kiedy rodzice przynoszą dziecko do chrztu, u drzwi świątyni proszą dla niego o życie wieczne. Swą prośbę kierują do Kościoła. Istnieje głęboki związek pomiędzy nowym życiem, które zrodziło się w poranek zmartwychwstania, a Kościołem, który narodził się wraz z nim. Dzisiejsza liturgia słowa wyraźnie akcentuje tę więź. Gromadzimy się jako Kościół, bo trwa w nas życie dane nam od Boga. Gromadzimy się jako Kościół, by z każdym dniem mogło ono pulsować w nas z większą siłą i promienieć pełniejszym blaskiem.
Ks. Michał Kozak MIC, „Oremus” kwiecień 2010, s. 35
