Do nawrócenia, o którym tyle mówi się w Wielkim Poście, prowadzi nas ponowne odkrycie daru Bożego dziecięctwa, otrzymanego na chrzcie świętym. Żaden z obydwu synów z ewangelicznej przypowieści nie znał tak naprawdę własnego ojca: młodszy otwarcie go przekreślił, żądając swej części dziedzictwa i odchodząc, starszy zaś, choć teoretycznie pozostał z ojcem, służył mu jedynie jak najemnik. Zakończenie przypowieści pozostaje otwarte, gdyż obydwaj synowie, w których możemy rozpoznać samych siebie, mają jeszcze do przejścia duchową drogę, by poznać prawdę o ojcu i odnaleźć u niego naprawdę swój własny dom.
Maciej Zachara MIC, „Oremus” Wielki Post i Triduum Paschalne 2003, s. 71
