Msza krzyżma, celebrowana w katedrach w poranek Wielkiego Czwartku, kieruje naszą uwagę na Jezusa, który jest Chrystusem, czyli Bożym Pomazańcem, i na tych, którzy mają udział w Jego namaszczeniu. Liturgię tę uważa się za „jeden z głównych przejawów pełni kapłaństwa biskupa i za znak ścisłej łączności kapłanów z jego osobą” (Mszał Rzymski). W jej trakcie kapłani odnawiają swoje przyrzeczenia złożone w dniu święceń i proszą lud o modlitwę, by byli wierni danemu słowu. Poświęcenie oleju chorych, katechumenów i krzyżma dopełnia celebracji, która podkreśla godność życia w łasce wysłużonej nam przez Zbawiciela.
O. Piotr Stasiński OFMCap, „Oremus” Wielki Post – Triduum Paschalne 2006, s. 191
Wieczernik to świadek miłości. Dziś jest pusty, jak łupina ziarna, z której wyrosło wielkie drzewo – Kościół. Chrystus Pan spożył tam z uczniami Wieczerzę paschalną, która była pamiątką owej pośpiesznej kolacji w noc ucieczki Izraelitów z Egiptu. Teraz stała się nową Ucztą, pamiątką Ciała i Krwi Jezusa, który jako Baranek zabity uwolnił nas z więzów grzechu i z tego „wielkiego misterium pozwolił nam czerpać pełnię miłości i życia”. W Wieczerniku, obmywając Apostołom nogi, Nauczyciel i Pan daje nam, wszystkim swoim uczniom, nowe przykazanie miłości, abyśmy się wzajemnie miłowali, tak jak On nas umiłował.
O. Piotr Stasiński OFMCap, „Oremus” Wielki Post – Triduum Paschalne 2006, s. 198
