Bł. Bogumił (1116-1182) po ukończonym seminarium i studiach w Paryżu początkowo był proboszczem w ufundowanym przez siebie kościele i parafii w Dobrowie, potem jednocześnie pełnił funkcję proboszcza i dziekana metropolitalnego w Gnieźnie, następnie wstąpił do zakonu benedyktynów w Mogilnie i jako opat tego zakonu przyjął godność Arcybiskupa Gnieźnieńskiego w 1167 r. Po trzech latach jednak rezygnuje ze stanowiska i powraca do rodzinnego Dobrowa zakładając pustelnię w rozlewiskach Warty, w której wiedzie żywot według reguły kamedulskiej. Kronikarz Wincenty Kadłubek napisał o nim, że jest to „mąż pełen cnót i wiedzy (…), wyróżniający się dobrymi obyczajami, pełen szlachetności umysłu”. Miał dar jednania ludzi ze sobą, dlatego też powierzono mu delikatną misję doprowadzenia do zgody zwaśnionych książąt Kazimierza Sprawiedliwego i Mieszka Starego. I my za jego przykładem, pociągnięci słowami dzisiejszej Ewangelii wzywającymi do pojednania, nie ociągajmy się, by przebaczyć z serca swoim bliźnim.
Justyna Nowicka, „Oremus” czerwiec 2004, s. 42
